இம்மாத படச்சுருள் இதழில் வெ இம்மாத படச்சு ளியாகியுள்ள "சினிமாவும் இலக்கியமும்" என்ற தலைப்பிற்கான எனது நேர்காணல்.
இலக்கியத்திலிருந்தே திரைப்படக்கலை
தங்கர்பச்சான் பேட்டி
எஸ்.தினேஷ்
இலக்கியம், சினிமா என இரண்டிலும் தன் படைப்புகளை வெளிப்படுத்தி வருகிற தங்கர்பச்சானிடம், படச்சுருள் “இலக்கியமும் சினிமாவும்” சிறப்பிதழுக்காக பேட்டி கண்டபோது,
உலக சினிமா, தீவிர இலக்கியம் இவ்விரண்டில் முதலில் உங்களுக்கு அறிமுகமானது எது? எதன் வழி, எதனைக் கண்டடைந்தீர்கள்?
பெரும்பான்மையானோரைப் போல நானும் ஒரு எம்.ஜி.ஆர் ரசிகன். இன்றும் அப்படியேதான் இருக்கிறேன். எங்குபோய் திரும்பி வந்தாலும், நம்மை மகிழ்விக்கிற படங்கள் என்று ஒரு பட்டியல் இருக்குமே, அதில் எம்.ஜி.ஆர் எப்போதும் இருப்பார்.
அப்படிப்பட்ட எனக்கு முதலில், திரைப்படக் கல்லூரிக்குப் போகும்பொழுது, இது நல்ல சினிமா, கெட்ட சினிமா, இது மக்கள் சினிமா, கருத்து சொல்கிற சினிமா, என எந்த வித்தியாசமும் தெரியாது. இலக்கியமும் அதிகப் பரிட்சயம் இல்லை. ஆனால், திரைப்படக் கல்லூரிக்குச் சென்றபின்னர் அங்கு பார்த்த திரைப்படங்கள்தான் என் அடுத்த வாழ்க்கைப் பயணத்தைத் தீர்மானித்தன.
’முதல் நாள் வகுப்பறை’, என்று வளாகத்திற்குள்ளிருந்த திரையரங்கத்திற்கு அழைத்துச்சென்றார்கள். முதல் படமாக ’பதேர் பாஞ்சாலி’ திரையிட்டார்கள். வில்லன், ஹீரோ, காமெடியன் என எதுவுமே இல்லாமல் ஒரு படம் பார்ப்பது அதுவே முதல் முறை. படத்தின் கீழே வருகிற துணை உரைகளையெல்லாம் படிப்பதற்குள் அந்தக் காட்சி நகர்ந்து, அடுத்த காட்சி வந்துவிடும். இருந்தாலும், அந்தத் திரைப்படத்தோடு என்னை இணைத்துக்கொள்ள முடிந்தது. ’பதேர்பாஞ்சாலி’யில் வருகிற அப்புவாக என்னை உணர்ந்தேன். கிராமத்திலிருந்து வருகிற எனக்கு, அந்தப் படத்திலும் வருகிற பாட்டி, பேரன் இருவருக்குமிடையிலான நெருக்கமான உறவு ரசிக்க வைத்தது. அந்தப் படத்தில் வைக்கப்பட்டிருக்கிற காட்சிக்கோணம் எல்லாமே இதுவரை பார்த்த படங்களிலிருந்து மாறுபட்டதாக இருந்தது. எப்படி மாறுபட்டது, என்பதற்கான காரணம் சொல்லத்தெரியவில்லையே தவிர, அந்தப் படம் எனக்குள் ஏதோ ஒரு விதத்தில் பாதிப்பு செலுத்தியபடியே ஓடி முடிந்தது. அடுத்த படமாக ’பைசைக்கிள் தீவ்ஸ்’. எப்படி இருக்கும்?. இரண்டு படங்களையும் பார்த்து
நொறுங்கிப்போனேன்.
இதுவரையிலும் நமக்கு சினிமா என்று வேறு ஒரு பிம்பத்தைக் காட்டியே ஏமாற்றியிருக்கிறார்கள். உண்மையான சினிமா என்றால் இதுதானா? என்று புரிய ஆரம்பித்தது.
இந்த இரு படங்களும் எனக்குள் பெரிய தாக்கத்தை உருவாக்கின. அதன் உதவியோடு சினிமாவின் அடிவேரை அலச ஆரம்பித்தேன். அப்பொழுதெல்லாம் திரைப்படக் கல்லூரிகளில் விருப்பப்பட்ட எந்தத் திரைப்படத்தை வேண்டுமானாலும் பார்க்கலாம். ஒருவர் இந்தப் படம் பார்க்கவேண்டும் என்று எழுதிக்கொடுத்தாலும், அவர் ஒருவருக்காக திரைப்படக் கல்லூரியில் அந்தப் படத்தை ஒளிபரப்புவார்கள். மிக நல்ல கல்விமுறை அது. அதன்படி பார்த்தால், நீங்கள் கேட்ட கேள்விக்கு பதிலாக, எனக்கு முதலில் அறிமுகமானது உலகசினிமாக்கள்தான்.
உலக
சினிமாக்களை அடுத்து, இலக்கியத்திற்கான அறிமுகம் எப்படி நிகழ்ந்தது?
உலக சினிமாவிற்கு பின்புதான் இலக்கியம் இருப்பது எனக்குத் தெரிகிறது.
ஒருநாள் மழைக்காக எல்.ஐ.சி கட்டிட ஓரத்தில் நிற்கிறேன். நடைபாதையில்
புத்தகக் கடை போட்டிருந்தவர் திடீர் மழையால் தவிக்கிறார். அப்போது ஓடி
அவருக்கு உதவுகிறேன். அவர், புத்தகங்களை நனையாதபடிக்கு ஒரு இடத்தில் பத்திரமாக வைத்துக்கொண்டார். நான் 40-ஆம் எண் பேருந்திற்காக காத்திருக்கிறேன். அதுவரையில் ஒரு புத்தகத்தை எடுத்துப் பார்க்கலாமே என்று ’பிஞ்சுகள்’ என்ற கதையைப் புரட்டுகிறேன். ”கையெழுத்துப் பிரதியில்
இலக்கியச் சிந்தனை
பரிசு பெற்றது” என்று கொட்டை எழுத்துகளில் புத்தகத்தின் முகப்பில் அச்சிடப்பட்டிருந்தது. ”அப்படி என்னதான் புத்தகத்தில் இருக்கிறது?” என்று எடுத்துப் படித்தால் ஒரு சிறுவனின் வாழ்க்கை அந்தக் கதையில் விவரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. படித்துக்கொண்டிருக்கும்பொழுதே எனக்கான பேருந்தும் வந்துவிட்டது. புத்தகத்தை அங்கேயே விடவும் மனமில்லை. சட்டைப்பையில் சரியாக 1.50 பைசாதான் இருந்தது. அதை புத்தகக் கடைக்காரரிடம் கொடுத்துவிட்டு பேருந்தில் ஏறினேன். அங்கிருந்து அம்பத்தூர் வருவதற்குள் புத்தகத்தை
நான் படித்துமுடித்துவிட்டேன். அன்றைக்கு இரவெல்லாம் எனக்கு அமைதியில்லை. கதையில் ’அசோக்’ என்ற சிறுவனைப் பற்றி விவரிக்கப்பட்டிருந்ததன் தாக்கம் என்னையும் பிடித்துக்கொண்டது.
இப்படி, இலக்கியம் எனக்கு கி.ராஜநாராயணன் மூலமாக அறிமுகமாகிறது. அவரது
”பிஞ்சுகள்”
என்ற கதையின் மூலமாகத்தான் இலக்கியத்திற்குள் நுழைகிறேன்.
அடுத்தகட்டமாக, ஐந்து
ரூபாய் செலுத்தி அம்பத்தூர் நூலகத்தில் உறுப்பினராகச் சேர்ந்து, கி.ரா.வின் புத்தகங்கள் ஒவ்வொன்றாய் தேடித்தேடிப் படித்தேன். நூலகத்தில் இருக்கிற சிற்றிதழ்களைப் புரட்டினேன். கி.ரா-வின் மூலமாக நாஞ்சில் நாடனின் எழுத்துகள் அறிமுகமாகின்றன. பின்னர் சா.கந்தசாமி என ஒவ்வொரு எழுத்தாளராக படித்து, அடுத்த ஆறுமாதத்திற்குள் அதுவரையிலான இலக்கியங்களையெல்லாம் படித்து முடித்துவிட்டேன். இப்படி ஒரே நேரத்தில் தீவிர இலக்கியத்தையும், தீவிர சினிமாவையும் தேடிக்கொண்டே இருந்த காலம்தான் திரைப்படக் கல்லூரி.
எந்த இடத்திலும், எழுத்தாளர்களில் கி.ராஜநாராயணனை அதிகமாக விரும்ப, அவரைப் பற்றிப் பேச என்ன காரணம்.? அவரது எழுத்துக்களின் வழி நீங்கள் கண்டுணர்ந்தது?
மற்ற எழுத்தாளர்கள் எழுத மறந்தது என்பதை விடவும், எழுத மறைத்ததை கி.ரா அதிகம் எழுதினார். கிராமத்து மனிதர்கள் எல்லாம் வாழத் தகுதியற்றவர்கள் போல நான் நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். கிராமத்து மனிதர்கள் என்றால் அவமானமாகக் கருதக்கூடியதான சூழல் இருந்தது. நான் கிராமத்திலிருந்து வந்திருக்கிற காரணத்தினால் எனக்கு இது தெரியும். நான் அதிகம் படிக்காதவன், பொருளாதாரத்திலும் பின் தங்கியவன், நான் சொல்லிப் பெருமைப்பட்டுக்கொள்வதற்கு வாழ்க்கையில் எதுவுமே இல்லை, என்று புறந்தள்ளுகிற வாழ்க்கைக்கு மாறாக, அந்தக் கிராமத்து மனிதர்களை மட்டுமே எழுதியவர் கி.ரா. அந்த எழுத்துக்குள்தான் எல்லாமே இருக்கிறது.
மற்றவர்களெல்லாம், பெற்ற படிப்பறிவை வைத்துக்கொண்டு, ஒரு கதை எழுதுவதற்கும், வாழ்க்கையிலிருந்து ஒருவர் கதை எழுதுவதற்கும் வித்தியாசம் இருக்கிறது. மற்ற எழுத்தாளர்களின் கதைகளில் முழுப் புனைவும் போலியும்தான் இருக்கிறது. கி.ரா.வின் எழுத்துக்களில்தான் அசல் வாழ்க்கையை கவனிக்கிறேன். அதுதான்,
நான் வாழ்ந்த வாழ்க்கைக்கும், எனக்கும் நெருக்கமாக இருக்கிறது. நான் பார்க்கிற மக்களுடைய வாழ்க்கையாக அவர் கதைகள் மட்டுமே இருக்கின்றன.
தமிழ் சினிமாவில் மற்ற படைப்பாளிகளிடமிருந்து உங்கள் படங்கள் வித்தியாசப்படுவதற்கு, இலக்கியம்தான் அடித்தளமா?
நிச்சயமாக.
ஏனெனில், திரைப்படக் கல்லூரியில் படித்தவர்கள் எல்லோருமே இத்தகைய படைப்புகளை எடுக்கவில்லையே!. என்னுடன் படித்த உதயகுமார், அரவிந்த ராஜூ, ஆபாவாணன், செல்வமணி, இப்படி எத்தனையோ பேரைச் சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். எல்லோரும் சமகாலத்தில் என்னுடன் படித்தவர்கள். மற்றவர்கள் செய்யாததை, நான் செய்ததற்கு இலக்கியம்தானே காரணம். இலக்கியம் என்ற அடித்தளம் இல்லையென்றால், சினிமாவை இப்படி நான் ஆழ்ந்து பார்த்திருக்கமாட்டேன்.
இலக்கியத்திலிருந்துதான் திரைப்படக் கலை உருவாகியிருக்கிறது. நாம் இன்றைக்கு அதிகம் சிலாகிக்கிற படத்தொகுப்பிற்கான உத்திகள், நுணுக்கங்கள் எல்லாம் எழுத்திலிருந்துதான் வருகிறது. Parallel action, Steam of
Consciousness இதெல்லாமே
எழுத்திலிருந்துதான்
உருவாகிறது.
ஆக, திரைப்படங்களுக்கான மூலதனம், தீவிர இலக்கியத்திலிருந்துதான் உருவாகிறது என்ற உண்மையை நான் உள்வாங்கிக்கொள்கிறேன்.
’சொல்ல மறந்த கதை’ நாஞ்சில் நாடனின் தலைகீழ் விகிதங்கள் நாவலை வைத்து எடுக்கப்பட்டது. நாவலின் படி பார்க்கும்பொழுது, அந்தக் கதை நாஞ்சில் நாட்டில் நடக்கிற கதையாக இருக்கும். அந்தக் கதையை கடலூர் மாவட்டத்தில் நடப்பதாக மாற்றுவதற்கு என்ன காரணம்?
’அழகி’ படம் வெற்றியடைந்த பிறகு, தமிழ் சினிமாவின் பிரபலமான அனைத்து நடிகர்களும் ”என்னை வைத்து ஒரு படம் இயக்குங்கள்” என்று என்னிடம் கேட்டிருக்கின்றனர். ஆனால், நான் அப்படி எந்த வாய்ப்புகளையும் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. அந்த நடிகர் சொல்கிறவற்றைக் கேட்கிற இயக்குனராக நான் இயங்க விரும்பவில்லை. ”இந்த இயக்குநர் சொல்கிறவற்றைக் கேட்கிற நடிகர்களாக அவர்கள் இருக்கவேண்டும்”, என்று சொன்னவுடன் சில நடிகர்கள் பின்வாங்குகிறார்கள்.
பின்னர், நான் திரைப்படக் கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருந்த காலகட்டத்திலேயே நாஞ்சில் நாடனுக்கும் எனக்கும் கடிதத்தொடர்பு ஏற்பட்டிருந்தது. கி.ரா, நாஞ்சில் நாடன் இன்னும் சில எழுத்தாளர்களுடன் படிக்கிற காலத்தில் நான் கடிதத்தொடர்பிலேயே இருக்கிறேன்.
படைப்புகளின் வழி அறிமுகத்தை அடுத்து, கி.ரா.வை நேரில் பார்த்தது பத்து ஆண்டுகள் கழித்துதான். அதுவரையில் வெறும் கடிதத்தொடர்புதான். என்னுடைய திருமணத்தை நாஞ்சில்நாடன், கி.ரா. இவர்கள்தான் முன்னின்று நடத்திவைத்தார்கள்.
நாஞ்சில் நாடனின் ’தலைகீழ் விகிதங்கள்’ நாவலை படமாக எடுக்கலாம் என்கிறபொழுது முதலில் எல்லோரும் பயமுறுத்தினார்கள். ’’இந்நாவலே வேண்டாம்’’ என்றுதான் சொன்னார்கள். ஆனால், கிராமங்களில் இருக்கக்கூடிய அறுபது விழுக்காடு இளைஞர்களின் வாழ்க்கையைச் சார்ந்து அந்நாவலின் மையக்கரு இருந்தது. அதன் மையக்கதாபாத்திரமான சிவதாணு என் மனதிலேயே இருந்தான். அதையெல்லாம் நாஞ்சில் நாடனிடம் கூறி, இந்நாவலை படமாக்கலாம், என்ற என் எண்ணத்தை வெளிப்படுத்தினேன்.
“இந்நாவலை படமாக எடுத்தால் தொலைக்காட்சி தொடர் போல இருக்கும் என்றெல்லாம் சொன்னார்களே!, இதையா படமாக்கப் போகிறீர்கள்?” என்று நாஞ்சில்நாடன் கேட்டார். ”தொலைக்காட்சித் தொடர், திரைப்படம் என்பதெல்லாம் எடுக்கிற பாணியைப் பொறுத்ததுதான். சீரியலிலேயே சிறந்த சீரியலை நம்மால் செய்ய முடியும்.” என்று எடுத்துக்கூறியவுடன் பின் சம்மதித்தார்.
முதலில் நாவலை திரைக்கதையாக மாற்ற வேண்டும். நாவலில் எழுதியிருப்பவை எல்லாவற்றையும் திரைப்படமாக எடுக்கமுடியாது. மேலும் இந்நாவல் 1978-ஆம் ஆண்டில் எழுதப்பட்டிருக்கிறது. அன்றைக்கிருந்த பொருளாதார நிலை, அன்றைக்கிருந்த கிராமத்தின் கலாச்சாரங்கள், வாழ்க்கை முறைகள் என எல்லாமே 2002-ல் மாறியிருந்தது. அதனால், நாவலிலிருந்து திரைப்படத்திற்கு நிறைய விஷயங்களை மாற்றியமைக்கவேண்டிய கட்டாயம் வந்தது. அடுத்தது முக்கியமானதாக, நாவலில் கையாளப்பட்டிருக்கிற வட்டார வழக்கு. அதை என் திரைக்கதையில் பயன்படுத்துகையில், இந்தப் படத்தை நான் இயக்குவதுபோன்ற நினைப்பு வரவில்லை. அங்குதான் எனக்கு பயமேற்பட்டது.
பின்னர் உடனடியாக நாஞ்சில் நாடனைச் சந்தித்து, “இந்தக் கதையை நாஞ்சில் நாட்டில் நடப்பது போன்று என்னால் எடுக்கமுடியாது. கதை ஒட்டுமொத்த தமிழ்வாழ்க்கைக்கும் பொருத்தமானதாகவும் இருக்கிறது. அதனால் நாஞ்சில் பகுதியிலேயேதான் இந்தக் கதை எடுக்கப்படவேண்டும் என்ற அவசியமெல்லாம் இல்லை. நான் இந்தப் படத்திற்கு நேர்மையாக இருக்கவேண்டுமென்றால், இந்தக் கதைக்குள் இன்னும் ஆழ்ந்துபோய் என்னுடைய படைப்பாகவும் வெளிக்கொண்டுவரவேண்டுமானால், வட தமிழ்நாட்டில் இந்தக் கதை நடப்பதுபோல் அமைத்துக்கொண்டால்தான் சாத்தியப்படும்”, என்று என் நிலையை விளக்கினேன். அதற்கு நாஞ்சில் நாடனும் சம்மதித்தார். பின்னர் நாவலிலிருந்து சில விஷயங்களை மாற்றினேன். அதில்தான் நீங்கள் குறிப்பிட்ட நாஞ்சில் பகுதியில் நடக்கவேண்டிய கதை, கடலூரில் நடப்பதுபோல் மாற்றப்பட்டது.
அதேசமயம், என்னால் நாவலிலிருந்து மாற்றமுடியாமல் போன ஒன்று, அந்த மையக்கதாபாத்திரத்தின் பெயரான சிவதாணு. சிவதாணு என்ற பெயர் வடதமிழ்நாட்டில் கிடையவே கிடையாது. இருந்தாலும், அந்தக் கதாபாத்திரத்தின் பெயர் எனக்கு நெருக்கமாக பிடித்திருந்ததால் அப்படியே பயன்படுத்தினேன். அப்பெயரை மாற்ற மனமில்லை. இலக்கியப் படைப்பிலிருந்து, திரைப்படம் உருவாக, படைப்பாளர் தரப்பிலிருந்து எல்லா உரிமையையும் கொடுத்தவர் எழுத்தாளர் நாஞ்சில் நாடன்.
ஒரு இலக்கியப் படைப்பினை சினிமாவாக மாற்றும்பொழுது அதிலிருக்கிற சாதக, பாதங்கள் என்னென்ன?
இலக்கியம் திரைப்படமாக்கப்பட வேண்டும் என்பது எல்லா நேரங்களிலும் சாத்தியமில்லை. சில இடங்களில் இலக்கியம் இலக்கியமாகத்தான் இருக்கவேண்டும். திரைப்படம் திரைப்படங்களாகத்தான் இருக்கவேண்டும். இலக்கியம் போலவே சினிமா இல்லையே என்பது ஒருவகை அறியாமைதான். அப்படி நாம் எதிர்பார்க்கவே கூடாது. திரைப்பட மொழியைத் தெரிந்தவர்கள் அதனைச் சொல்லமாட்டார்கள். இலக்கியமொழி வேறு திரைப்பட மொழி வேறு. இலக்கியத்திலிருந்து சினிமா செய்யும்பொழுது, அந்தத் திரைப்படத்திற்குத்தான் நேர்மையாக இருக்கவேண்டும். ஏற்கனவே இருக்கிற இலக்கியத்திற்கு நேர்மையாக இருக்கவேண்டும் என்கிற அவசியம் இல்லை. மக்கள் படத்தைத்தான் பார்க்க வருகிறார்கள். ஒரு இலக்கியத்தை படமாக எடுப்பதனால், அந்தக் கதை ஏற்கனவே பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிற எழுத்திலிருந்து வீணாகப்
போவதில்லை.
திரைப்படமாக சாத்தியப்படக்கூடிய இலக்கியங்கள், கவனிக்கப்படாமல் இன்னும் என்னென்ன இருக்கின்றன?
சா.கந்தசாமியின் ‘அவன் ஆனது’, மிக முக்கியமான நாவல். எல்லோரும் அவருடைய ’சாயாவனம்’ நாவலை சுற்றுச்சூழல் சார்ந்து எழுதியதால் கவனித்து சிலாகிப்பார்கள். ஆனால், ஒருவருடைய அகம் புறம், மனவோட்டம்
பற்றிய சித்திரத்தை ஆல்பெர்ட் காம்யூ போல கையாண்டது சா.கந்தசாமிதான் (அவன் ஆனது). அது படமாக எடுக்கப்பட்டால் வெகு சிறப்பாக வரக்கூடும். அதேபோல, அவருடைய ‘சூரிய வம்சம்’ கதையையும் சொல்லவேண்டும்.
சுந்தர ராமசாமியின் ’புளியமரத்தின் கதை’ நாம் எடுக்கவேண்டிய ஒரு படம். இடையில், நானும், கலை இயக்குநர் கிருஷ்ணமூர்த்தியும் இணைந்து அந்தப் படம் இயக்குவதற்கான சில முயற்சிகளையும் செய்தோம். ஆனால், அந்தக் கதைக்கு பொருளுதவி செய்வதற்கு யாரும் முன்வரவில்லை.
கி.ரா-வின் ’கோபல்ல கிராமம்’ முதலில் எடுக்கப்பட வேண்டிய படைப்பு. அதேபோல அவருடைய சில சிறுகதைகளும் இருக்கின்றன.
நாஞ்சில் நாடனின் சிறுகதைகளையும் படமாக எடுக்கலாம்.
தலித் படைப்பாளிகள் அதிகமானோர் எழுதி வருகின்றனர். இலக்கியமாக இருந்தாலும், சினிமாவாக இருந்தாலும் அப்படைப்பாளிகள் கணிசமான எண்ணிக்கையில் இருக்கின்றனர். ஆனால், தலித் சமுதாயத்தை மையமாக வைத்து எழுதப்பட்ட கதைகளை அவர்களே எடுப்பதில்லை. அவர்கள் சார்ந்த கதைகளை, அவர்களே எடுத்தால் அந்தக் கதை இன்னும் சிறப்பாக வரக்கூடிய வாய்ப்புகள் அதிகம்.
அதன்படி மலர்வதி எழுதிய ‘தூப்புக்காரி’ மிக
முக்கியமாகக் குறிப்பிடவேண்டும்.
நீங்கள் சார்ந்திருக்கிற சினிமாத்துறையில் சக படைப்பாளிகளிடம் வாசிப்புப் பழக்கம், ஆர்வம் எந்த அளவில் இருக்கிறது?
என்னை ஒளிப்பதிவாளராக எடுத்துக்கொண்டால்கூட, இதுவரை முப்பதுக்கும் மேற்பட்ட இயக்குநர்களுடன் வேலை செய்திருக்கிறேன். அதில் இரண்டு இயக்குநர்கள்தான் நான் எழுதிய எழுத்துக்களையே படித்திருக்கிறார்கள். பின்னர் அவர்கள் எப்படி மற்றவர்களின் எழுத்துக்களைப் படித்திருக்க முடியும்?. திரைப்படத்துறையில் இயக்குதல் என்பதுதான் மிக முக்கியமான பணி. அவர்கள்தான் ஒரு படைப்பு உருவாக அடித்தளமாக இருக்கிறார்கள். ஆனால், அவர்களே எதுவும் படிப்பதில்லை.
பின்னர், நான் ஒரு எழுத்தாளன், நானே அவர்களுக்கு ஒளிப்பதிவாளராகவும் பணியாற்றியிருக்கிறேன். கதைகள் எழுதியிருக்கிறேன். அந்தக் கதைத்தொகுப்புகளின் வெளியீட்டு விழாவிற்கும் அவர்களை அழைத்து வருவேன். கையில் புத்தகங்கள் கொடுப்பேன். இருப்பினும் எதையும் அவர்கள் படித்ததில்லை. ஆனால், அதே சமயம் அதிகம் படிப்பவர்கள் இருப்பார்கள். அவர்களும் திரைப்படம் எடுப்பதில்லை. இதுதான் இங்குள்ள பிரச்னை. இங்கு நிலைமையே தலைகீழாக இருக்கிறது.
எழுத்தாளராக, ஒளிப்பதிவாளராக, இயக்குனராக, நடிகராக, இத்தனைப் பரிமாற்றம் உங்களிடமிருந்து வரவேண்டிய அவசியம்/சூழல்?
முதலில் ஒரு திரைப்படத்தை இத்தனைபேரும் சேர்ந்துதான் உருவாக்குகிறார்கள் என்பது எனக்குத் தெரியாது. அந்த அறிவுடன் கூட நான் திரைப்படக் கல்லூரிக்குப் போனதில்லை. நான் போனதற்கு ஒரே காரணம், அங்கு படித்தால் வேலை கிடைக்கும் என்பதுதான். அப்போதுதான் இந்தியத் தொலைக்காட்சி தொடங்கிய நேரம். 1975 காலகட்டம். அப்போதெல்லாம் அங்கு ஒளிப்பதிவாளர்களே கிடையாது. ஆனால், அதற்குத்தான் அவ்வளவு தேவை இருக்கிறது. திரைப்படக் கல்லூரியிலிருந்து படித்துவிட்டுச் செல்கிறவர்கள் வெறும் ஐந்து பேர்தான் இருப்பார்கள். இந்த ஐந்துபேரும் எத்தனை தொலைக்காட்சிக்குத்தான் வேலை செய்யமுடியும். அதனால் ஒளிப்பதிவாளருக்கான தேவை அதிகமாக இருப்பது எனக்குத் தெரியும். அந்த வேலைக்கு விண்ணப்பிக்கவேண்டிய அவசியம் கூட இல்லை. நீங்கள் கடைசித் தேர்வு எழுதிமுடித்த உடனேயே உங்களை வேலைக்கு சேரச்சொல்லி அனுமதி வந்துவிடும். அப்படித்தான் அப்போதைய சூழல் இருந்தது. அந்தக் காலகட்டத்தில்தான் எனக்கும் வேலை கிடைக்கும் என்று திரைப்படக் கல்லூரிக்குப் போகிறேன். அதுவரைக்கும் கேமராவுக்கும் எனக்குமான எந்த உறவும் கிடையாது.
படிக்கிற காலத்தில் வகுப்பில் குழுவாக நிற்கவைத்து புகைப்படம் எடுப்பார்களே, அப்படி ஒரு புகைப்படம் நானும், என் அண்ணனும் எடுத்தோம். சிறுவயதில் எனக்கும் கேமராவுக்குமான பரிச்சயம் அவ்வளவுதான்.
பின்பு, சென்னை வந்தவுடன், எம்.ஜி.ஆர் முதலமைச்சராக இருந்த காலத்தில் பதினைந்து ரூபாயில், சென்னை முழுக்க பேருந்தில் ஒரு மாதத்திற்கு இலவசமாகப் பயணம் செய்யலாம் என்ற திட்டம் இருந்தது. அந்த பஸ் பாஸ் பெற எனக்கு ஒரு புகைப்படம் தேவைப்பட்டது. அப்பொழுது ஒரு புகைப்படம் எடுத்திருக்கிறேன். இதைத்தவிர எனக்கும் ஒளிப்பதிவுக் கருவிகளுக்கும், எந்தவிதத் தொடர்பும் இல்லை. இப்படிப்பட்ட நான் ஒளிப்பதிவிற்கான வகுப்பிற்கு போகிறேன். எப்படியிருக்கிறது நிலைமை பாருங்கள்?
ஆரம்பத்தில் எனக்கும் கேமராவுக்குமான நெருக்கமே வரவில்லை. ஆனால், கேமராவை கையில் வாங்கியவுடன் என்னை அப்படியே மாற்றியது. ஒன்று
புரிந்தது.
எவ்வளவு சிறந்த ஒளிப்பதிவாளரும், கடைசிவரை சினிமாவில் ஒன்றுமே சாதிக்க முடியாது. அவர்கள்
ஒரு கூலிக்காரனாக மட்டுமே இருக்கமுடியும்.
நன்றாக நினைவிருக்கிறது. 1985ஆம் ஆண்டில் நான் உதவி ஒளிப்பதிவாளராக வேலை பார்த்து வருகிறேன். அப்போது என்னிடம் ஒரு பேட்டி எடுக்கிறார்கள். அப்போதும் இதையேத்தான் சொல்கிறேன். ”கேமராமேன் என்பவன் ஜீன்ஸ்
போட்ட ஒரு கூலிதான்”. அதைத்தாண்டி அவனால் திரைப்படத்திற்குள் ஏதும் செய்திட முடியாது. அடுத்தடுத்து, நாற்பது
படங்களுக்கு நான் ஒளிப்பதிவாளராக வேலைபார்த்து சலித்துப் போகிறது. ஒரே நாளில் மூன்று படங்களுக்கான படப்பிடிப்பில் எல்லாம் கலந்துகொண்டிருக்கிறேன். காலையில் எனக்காக மூன்று கார்கள் வரை வந்து நிற்கும். இந்நிலை ஒரு கட்டத்தில் வெறுத்துப் போகிறது. பின்னர் நாம் நினைக்கிற படத்தை யாரும் எடுக்கவில்லை, என்கிற கோபமும் உடன் இணைகிறது. அதனால்தான் நான் இயக்குனராக மாறுகிறேன்.
கதை எழுதுகிற விஷயங்களும் அதேபோலத்தான். கி.ரா.வைப் படித்த பிறகு, எனக்குள்ள அனுபவங்களையும் இதேபோல வெளிக்கொண்டுவர வேண்டுமே என்று நினைத்துதான் எழுத்தாளனாக மாறுகிறேன். அதுதான் என்னைப் பதிப்பாளனாகவும் மாற்றுகிறது. என்னுடைய ”வெள்ளைமாடு” தொகுதியிலிருக்கிற மிகச்சிறந்த கதைகள், ’அழகி’யின் மூலமான கல்வெட்டு முதற்கொண்டு எல்லா கதைகளுமே கணையாழிக்கும், சுபமங்களாவிற்கும் அனுப்பிய கதைகள்தான். அத்தனைக் கதைகளையும் திருப்பிக் கொடுத்தார்கள். எதுவும் சரியில்லை என்றார்கள். அவர்கள் படிப்பதெல்லாம் நகரத்துச் சாயலில் இருப்பதால், இந்தக் கதையை புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. பின்னர்தான் நான் போராடி, உதவி ஒளிப்பதிவாளராக இருந்துகொண்டே பணம் சேர்த்து ’வெள்ளைமாடு’ கதைத்தொகுதியைக் கொண்டு வந்தேன்.
பின்னர், திரைப்படம் நாம் நினைத்தபடி எடுத்தாக வேண்டும், அது சரியாக வராத பட்சத்தில் தயாரிப்பாளராகவும் மாறவேண்டிய சூழல்.
என்னுடைய படங்களில் ’அழகி’யில் ஆரம்பித்து ’களவாடிய பொழுதுகள்’ வரையிலும், கதையின் நாயகனுக்கு கல்யாணம் ஆகியிருக்கும், குறைந்தது இரண்டு குழந்தைகள் இருப்பார்கள். இந்திய
சினிமாவில்,
எந்தவொரு இயக்குனரின் படமும் இப்படியிருக்காது.
அவர்கள் இயக்குகிற படங்களிலெல்லாம் சினிமா என்பது திருமணத்தோடு முடிந்துவிடும். அதன் பிறகான வாழ்க்கைதான் என் படத்தில் காண்பிக்கப்படுகிறது. அதையாரும் தொடுவதில்லை. அதை நான் கையிலெடுக்கிறேன். வாழ்க்கைக் கதைகளாக நான் தேடித்தேடிப் போய் எடுத்துக்கொண்டிருந்தேன். என் கதைக்கு யாருமே நடிக்க முன்வராத போது, நானே நடிகனாக மாறவேண்டியதிருக்கிறது. இது எதையுமே நானே ஆசைப்பட்டு செய்ததில்லை. அந்தச் சூழ்நிலைதான் இந்நிலைகளுக்கெல்லாம் என்னை மாற்றுகிறது.
இந்த நான்கிலும் எதில் அதிக தன்னிறைவுடன் உணர்கிறீர்கள்?
எழுத்துதான்.
தங்கர் பச்சானுக்குள் இருப்பதை, வெளிக்கொண்டுவர உதவியது எழுத்து மட்டும்தான். மீதமுள்ளவற்றில் அது சாத்தியப்படவில்லை.
திரைப்படத்தில் காட்சியாக காட்டிவிட்ட ஒன்றை, எழுத்தில் வர்ணிப்பது இயலாத காரியம் என்றும், இலக்கியத்தில் வர்ணிக்கப்பட்ட ஒரு காட்சியை, திரையில் காட்டுவது சாத்தியமில்லை, என்றும் வாதங்கள் இருபிரிவினருக்கும் மத்தியில் நிகழ்ந்தே வருகிறது. இவ்விரண்டிலும் தன் பங்கினை செய்துவருகிற நீங்கள், எதன் பக்கம் நிற்பீர்கள்?
இரண்டுமே உண்மைதான். அதை மறுப்பதற்கில்லை.
ஆனால், கவனித்துப் பார்த்தால், மிக வீரியமானது கேமராதான்.
இலக்கியத்தில் இருபது பக்கங்களுக்கு எழுதிக்கொண்டு வந்ததை, கேமராவினால் ஒரு பத்துநொடிகளில் கடத்திவிட முடியும். அந்தக் காட்சியை புரியவைத்துவிட முடியும். அந்த இலக்கிய அனுபவத்தையும் கொடுத்துவிட முடியும்.
சினிமா என்பது கூட்டியக்கம். அதில் நீங்கள் கொண்டிருக்கிற கருத்தியல் சித்தாந்தத்தோடும், முரண்பாடுகளோடும், வேலை செய்யவேண்டியிருக்கும். உணர்வுகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கிற நீங்கள் அதனை எப்படி எதிர்கொள்கிறீர்கள்?
பெரிய போராட்டம்.
என்னுடன் பணிபுரிந்த எல்லோருக்குமே தெரியும். நான் வெறும் ஒளிப்பதிவாளனாக மட்டும் படப்பிடிப்பில் இயங்குகிற ஆள் கிடையாது. கதைக்கான கரு கிடைத்த காலத்திலிருந்து, அது கதையாக, திரைக்கதையாக உருவாகி, பின்னர் அந்தக் கதைக்கு தயாரிப்பாளரைத் தேடிக்கண்டுபிடித்து, படமாக்கப்பட்டு, படத்தொகுப்பிற்குச் சென்று,
அதன் பிறகு படம் முழுமையடைந்து கடைசியாக
அது திரையரங்கத்திற்குப் போகும் வரையிலும் இயக்குனருடனே இருக்கக்கூடியவன். மற்ற
ஒளிப்பதிவாளர்கள்
எல்லாம் அந்தப் படப்பிடிப்பிற்கு போவார்கள், வேலை செய்வார்கள். திரும்பி வந்துகொண்டேயிருப்பார்கள். அவர்கள் வேலை அத்தோடு முடிந்துவிடும். ஒருசில படங்களுக்கு வேறு வழியே இல்லாமல் நானும் பணத்திற்காக வேலை செய்திருக்கிறேன். மறுக்கவில்லை. ஆனால்,
பெரும்பாலும் ஒரு வேலைக்கு என்னை ஒப்படைத்துவிட்டேனென்றால் அதைச் சரியாகச் செய்துவிடுவேன். இதில் பிரச்னை என்னவென்றால், நாம் புரிந்துகொண்ட அளவிற்கு இயக்குநர் புரிந்துகொள்ளமாட்டார். அதேபோல தயாரிப்பாளர் புரிந்துகொள்ளமாட்டார். குறிப்பாக நடிகர்களும் புரிந்துகொள்ளமாட்டார்கள். இப்படி எல்லோரையும் ஒன்றாகச் சேர்த்து அந்த வேலையைச் செய்துமுடிப்பது மிகப்பெரிய பணி.
நான் திரைப்படத்துறையை ஒரு படிப்பாக படித்துவந்தவன். இலக்கியமும் என் கையில் இருக்கிறது. அரசியலும் தெரிகிறது. தவிர அனுபவமும் இருக்கிறது. உலக சினிமாவும் தெரிகிறது. இருப்பினும், நான் வேலை செய்கிற சினிமாவில், அந்த
இடத்தில் என்னுடைய பார்வைக்கும் என்னுடைய கருத்துக்கும், அங்கு இடமில்லாமல் போகிறது. அது ஒரு சாதாரண பாமரனுக்கான கருத்தியல் பார்வையோடு இருக்கிற இடமாக
பாவிக்கிறார்கள்.
பின்னர் அதற்குள் நான் நினைப்பதை கொண்டுவரவேண்டும் என்ற ஆதங்கம், போராட்டமெல்லாம் நடக்கிறது. அதில் பலமுறையும் சச்சரவுகள் சண்டையோடு, நிறைய பொருளாதார இழப்போடு அவமானப்பட்டுத்தான் வெளியேற வேண்டியிருக்கிறது. இந்தப் போராட்டங்கள்தான் என்னை இயக்குனராக மாற்றியது எனலாம்.
ஊர்ப்பற்று, மொழிப்பற்று, இனப்பற்று, சாதிப்பற்று இந்நான்கினையும் எப்படிப் பார்க்கிறீர்கள்?
நான்குமே வேறுபட்டது.
நம்மை வளர்த்த, நமக்குச் சொல்லிக்கொடுத்த அந்த மண்ணையும், மரங்களையும், நீரோடைகளையும், பறவைகளையும், அங்கு நம்மோடு இருந்த ஆசிரியர்கள், பள்ளிக்கூடங்கள், இதையெல்லாம் நினைத்துப்பார்ப்பதுதான் ஊர்.
அடுத்து
தாய் தந்தையர் எவ்வளவு முக்கியமோ அதே அளவிற்கு மொழி
மூலகாகத்தான் உலகத்தின் எல்லாவற்றையும் நாம் அடைகிறோம். அந்த அளவில் மொழிக்கு முக்கியமான ஒரு இடமிருக்கிறது.
இன அடையாளமும் மிக முக்கியமானது. நான் என்னைப்பற்றி பெருமையாக நினைத்துக்கொள்வது, ”நான் ஒரு தமிழன்”. ஏனென்றால், தமிழனுக்கு இருக்கிற பெருமைகள்
உலகத்தில் எவனுக்கும் இருக்கக்கூடிய வாய்ப்பே இல்லை.
பின்னர், சாதிப்பற்றை ஒரு பற்றாக ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது. அது நமக்குள் ஊட்டப்பட்ட விஷயம்.
அதிலிருந்து நாம் வெளிவரத்தான் பார்க்கிறோம். பின்னர், அதற்குள் ஆசைப்பட்டு, ஒட்டி உறவாடுவது என்றெல்லாம் ஒன்றுமே கிடையாது. ஆனால், அதேநேரம் இந்தச் சமுதாயத்தில் அதற்குள் இருந்துதான் வாழமுடியும். அதை உடைத்துக்கொண்டு வெளியேறுவது என்று சொல்வதெல்லாம் பொய்.
கடலூர் அது சார்ந்த பகுதி என்ற குறுகிய எல்லையில் மட்டுமே உங்கள் சிறுகதைகள், திரைப்படங்கள் பெரும்பாலும் தொடர்பு கொண்டிருக்கின்றன. ஒரு படைப்பாளியாக பல களங்களைக் கடந்து செல்ல நீங்கள் ஆசைப்படவில்லையா?
கி.ராஜநாராயணனிடம் சென்று சென்னை வாழ்க்கையைப் பற்றியும், மும்பை வாழ்க்கையைப் பற்றியும் எழுதச்சொன்னால் அந்தப் படைப்பு என்னவாகயிருக்கும்? குரசோவா, ப்ரஸ்ஸான், ஆந்த்ரா வாய்தா படங்களைப் பார்க்கிறேன். ஆந்த்ரா வாய்தா படங்களில், Philoshphy, கதையின் தீர்க்கமான அடித்தளம், பாத்திரப் படைப்புகளைச் சரியாகக் கையாள்கிற பக்குவம் என எல்லாமே இருக்கிறது. இப்படி ஒவ்வொருவருக்கும் தன் ஆளுமை எதில் இருக்கிறதோ, அதைவிடுத்து வெளியே வந்தால், மீனைத் தூக்கி தரையில் போட்டுவிடுவதுபோல் ஆகிவிடும். அதை நான் செய்யமாட்டேன்.
அடுத்து எனக்கு அப்படியொரு ஆசையும் கிடையாது. 14 ஆண்டுகள்தான் கிராமத்தில் வாழ்ந்திருக்கிறேன். மூன்று வயதிலேயே என்னை பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்த்திவிட்டார்கள். நான் பண்ருட்டியிலிருந்து சென்னை வரும்போது ரயில் கட்டணமாக 7.50 பைசாதான் இருந்தது. சென்னை வந்தே நாற்பதாண்டுகள் ஆயிற்று. ஆனாலும், நான் சிறுவயதில் கடந்துவந்த மனிதர்கள், என்னுடைய நிலம், மரம், பறவைகள், வாழ்க்கை என்பவனவற்றில்தான் என் மனம் இப்போதும் நிற்கிறது. சென்னைக்குள் என் மனதால் வரவே முடியவில்லை. சென்னை எனக்கு பிழைப்பிற்கான ஒரு இடமாகத்தான் தெரிகிறதேயொழிய, அதைத்தாண்டி இங்கிருந்து கற்றுக்கொள்ளவோ, தேடவோ எதுவுமே இல்லாததுபோலத்தான் உணர்கிறேன். அதுதான் உண்மை.
பின்னர், ’அம்மாவின் கைபேசி’ நாவலாகப் படித்தாலும், படமாகப் பார்த்தாலும் கொஞ்சம் பகுதிதான் கடலூரைச் சுற்றியதாக இருக்கும். இன்னும்
வெளியாகாத
’களவாடிய பொழுதுகள்’ முழுக்க முழுக்க நகரம் சார்ந்த திரைப்படம். ’தென்றல்’, ’சிதம்பரத்தில் ஒரு அப்பாசாமி’ கூட நகரம் சார்ந்த வாழ்க்கையைச் சொல்கிற படங்கள்தான். மூன்று நான்கு படங்கள்தான் கிராமத்தில் எடுத்திருக்கிறேன். ஆனால், அது வலுவாகவே
மனதில்போய் பதிந்திருக்கிறது.
பாரதிராஜா ஒரு முப்பது படங்கள் கிராமத்தில் எடுத்திருப்பார். அப்படங்கள் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தை, ’அழகி’ என்கிற ஒரே படம் ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. பாரதிராஜாவிடமிருந்துதான் நான் வந்திருக்கிறேன், அதை மறுக்கவில்லை. ஆனாலும்,
’அழகி’யின் ஒவ்வொரு சட்டகமும், ஒவ்வொரு காட்சியமைப்புகளும், ஒவ்வொரு பாத்திரங்களும், அவை பேசுகிற உரையாடல்களும், ஏற்படுத்தியிருக்கிற தாக்கம், அதீதமாக இருக்கிறது. பொதுவாக மற்ற இயக்குநர்கள் கிராமத்துப் படங்கள் எடுப்பதற்கும், நான் எடுப்பதற்கும் வித்தியாசங்கள் இருப்பதை உணர்கிறேன். அதனால் அந்தத் தாக்கம்தான் உங்களை இந்தக்கேள்வி கேட்க வைத்திருக்கிறது.
”இது என்னோட நாடு, என்னோட மொழி, இதற்கு எதிரா யார் எது வந்தாலும் அடிப்பேன், உதைப்பேன் இதுதான் என் இருப்பிற்கு அடிப்படை, என் வாழ்தலுக்கு நம்பிக்கை”, என்ற மனநிலையில்தான் இப்போதும் இருக்கிறீர்களா? என்ன காரணம்?
பின்னர் ”நான்” என்பதில் என்னயிருக்கிறது?
எனக்கான ஒன்றில் யார் கையை வைத்தாலும் பிரச்னைதான்.
இவையெல்லாம் ஒரு மனிதனுடைய அடிப்படை உணர்வு. இது என்னுடையது என்றால், இதில் யாருக்கும் உரிமையில்லை என்று அர்த்தமாகாது. நீங்கள் வரலாம், போகலாம், ஆனால், என்னை வெளியே தள்ளிட்டு, என்னுடையதை நீ கைப்பற்றினால் உதைப்பேன். அதைத்தான் சொல்கிறேன்.
நீங்கள் வரலாம், வாழலாம், என்னவேண்டுமானாலும் செய்யலாம், ஆனால் எனக்கே இங்கு இடமில்லை என்கிறபொழுதுதான் சிக்கலாகிறது.
சம்பவங்கள், இலக்கியக் கதைகளில் இருந்தும் கிடைக்கலாம். செய்தித்தாள்களில் வருகிற கதைகளிலிருந்தும் கிடைக்கலாமல்லவா?
இப்பொழுது நான் அதிகமாக செய்திகளைப் படிக்கிறேன். நாளிதழ்களில் வருகிற செய்திகள். அவற்றை நிறைய பேர் வெறும் செய்தியாக மட்டுமே கடந்துபோகிறார்கள். என்னால் அப்படிப் பார்க்கமுடியவில்லை. சில சமயங்களில் நாம் உருவாக்கி வைத்திருக்கிற கதைகளே, செய்திகளாக நாளிதழ்களில் படிக்க நேரலாம். நீங்கள், ஒரு நாவலையோ, சிறுகதையையோ படமாக்குவதைக் காட்டிலும், நாளிதழ்களில் நாள்தோறும் வரக்கூடிய செய்திகளைக் கவனத்தில் வைப்பது மிக முக்கியமாக நினைக்கிறேன். குறைந்தது ஒருவாரத்திற்கு ஒரு செய்தியாவது கதைக்கான மையத்துடன் வருகிறது. இயக்குநர்களாக, கதாசிரியர்களாக இருப்பவர்கள் நாளிதழ்களையும், வார இதழ்களையும் தொடர்ந்து படிக்கவேண்டும். அதைவிடுத்து நாம் வெறும் புனைகதைகளாக தேடி ஓடிக்கொண்டிருக்கிறோம். புத்தகங்களில் ஒரு கதை வந்தால்தான் அதற்கான அங்கீகாரம் கிடைத்திருக்கிறது என்று நினைக்கிறோம். அப்படிக் கிடையாது.
தமிழ் திரைப்பட உலகில், எழுத்தாளருக்கும், இயக்குனருக்குமான உறவு எப்படியிருக்கிறது. சில எழுத்தாளர்கள், தங்கள் படைப்புகளைப் படங்களாக பார்க்கிறபொழுது, “என் எழுத்தை இயக்குநர் சிதைத்துவிட்டார்” என்று சண்டைகள் நடந்திருக்கிறது. அதேபோல இயக்குநர்களும், எழுத்தாளர்கள் மேல் “என் படத்திற்கு ஒத்துழைப்பு அளிக்கவில்லை” என்று குற்றம் சுமத்தலாம். இவ்விருவருக்கான புரிதல்களில் எந்த இடங்களில் தவறுகள் நடக்கின்றன?
கற்பனைகளின் உச்சம் எழுத்தாளன். திரைப்பட இயக்குனரைக்காட்டிலும் எழுத்தாளன் கற்பனையில் எந்த எல்லைக்கும் போகக்கூடியவன். அப்படி எழுதியவற்றையெல்லாம் படமாக்க வேண்டும் என்று நினைத்தால் அது எப்படிச் சாத்தியம்?. அவர்கள் எழுதியதெல்லாமே எழுத்திற்கானது. அவற்றை எப்படி திரையில் கொண்டுவரமுடியும்?.
’மோகமுள்’ படத்தில் நான் வேலைசெய்தேன். ’மோகமுள்’ நாவலைப் படித்துவிட்டு ஆளாளுக்கு ஒரு கற்பனையில் இருந்தார்கள். ’மோகமுள்’ ஞானராஜசேகரனின் மனதில் தோன்றியதிலிருந்து உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது. உங்களுக்கு அந்நாவல் பற்றி வேறொரு பார்வை இருக்கிறதா? நீங்கள் நினைத்த பார்வையிலிருந்தும் அந்நாவலை நீங்களே படமாக்கலாம். அதில் என்ன பிரச்னை?.
பாரதியைப் பற்றி எழுபத்தைந்து ஆண்டுகளாக எவருமே படமாக்கவில்லை. அதை ஒரு இயக்குநர் எடுத்துவிட்ட பிறகு, அந்தப் படத்தைப் பற்றிக் குற்றம் சொல்வதற்கு அவர்களுக்குத் தகுதியே இல்லை. பாரதியை அவர் ஒரு கவிஞனாகப் பார்க்கிறார். பாரதியிடம் கவனிக்கத்தக்க எத்தனையோ விஷயங்கள் இருக்கிறது. அவரை ஒரு கணவனாக, தேசப்பற்றுள்ள ஒரு ஆளாக, இப்படி எத்தனையோ வகைகளில் நீங்கள் பாரதியை உருவகப்படுத்திக்கொள்ள முடியும். அந்த உருவகங்களின் அடிப்படையில் நீங்கள் எத்தனையோ படங்களை எடுக்கலாமே.
அதுபோல, எழுத்தாளன், திரைப்படக் கலைஞர்களைப் பார்த்து ஆதங்கப்படுவது அவர்களைப் பொறுத்தவரை நியாயமாக இருக்கலாமே தவிர, பொதுப்படையாகப் பார்க்கிறபொழுது அது சரியான பார்வையல்ல. முக்கியமாக, திரைப்பட இயக்குநர் என்பவர், எழுத்தை சிதைத்தால்தான் அது திரைப்படத்திற்குரிய வடிவமாக மாறும்.
எழுத்தை அப்படியே வைத்துக்கொண்டு ஒரு நல்ல திரைப்படத்தைச் செய்யமுடியாது. செய்யவும் கூடாது. அதனுடைய கருவை எடுத்துக்கொண்டு அதனைத் திரைமொழியில் கொண்டுவரும்பொழுதுதான் இருவருக்குமிடையில் பிரச்னை வருகிறது. நான் பூமணியின் ’கருவேலம்பூக்கள்’ திரைப்படத்தில் வேலை செய்திருக்கிறேன். சிவகாமியுடன் ’ஊடாக’ எனும் படத்திலும் வேலை செய்திருக்கிறேன். பிறகு, மோகமுள், பாரதி, பெரியார், சிவசங்கரியின் கதையான
’குட்டி’ படத்திலும் பணிபுரிந்திருக்கிறேன். என்னுடைய கதை கல்வெட்டினை எடுத்துக்கொண்டாலும், அதைப்படித்துப் பாருங்கள், அதைவைத்துச் சொல்லுங்கள், அந்தக் கதையை படமாக எடுக்கமுடியுமா? அந்தக் கதையை அப்படியே படமாக எடுத்தால் ஓடுமா? அதனால்தான், ஆறு பக்கக் கதையை ”அழகி” என்ற திரைப்படமாக நான் மாற்றியிருக்கிறேன். பின்னர், ’ஒன்பது ரூபாய் நோட்டு’, ’அம்மாவின் கைபேசி’, இதெல்லாமே இலக்கியத்திலிருந்து மாற்றங்கள் பல செய்து வந்த படைப்புகள்தானே.
இயக்குனராக, நீங்கள் எழுதிய கதைகளை அதிகமாக படமாக்கியிருக்கிறீர்கள். அத்திரைப்படங்களை, இயக்குநர் பக்கமாக நிற்காமல், எழுத்தாளர் பார்வையிலிருந்து பார்த்து, இந்நாவல், அல்லது கதை சிதைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று தோன்றியதுண்டா?
அப்படிப்பார்த்தால், ”ஒன்பது ரூபாய் நோட்டு” என்ற என் நாவல் படமாக்கப்பட்ட விதம் எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. அந்நாவலை நான் சிதைத்துவிட்டேனோ, என்ற கோபம் என்மீது எனக்கே இருக்கிறது. இதுவும் எழுத்தாளனின் சுயநலம் தான்.
என்ன காரணம்?
இன்றைய காலகட்டத்தில் ’ஒன்பது ரூபாய் நோட்டு’ நாவலை திரைப்படமாக எடுக்கவே முடியாது. இதை
நான் எப்பொழுது புரிந்துகொண்டேனென்றால், நாவலில் நாற்பத்தாறு பக்கங்களுக்கு, மாதவர் ஆடுகளை வளர்ப்பதையும், அந்த ஆடுகள் செத்துப்போகிற கொடுமையையும் எழுதியிருப்பேன். நாவலாக இருந்தாலும், படமாக இருந்தாலும் இது மிக முக்கியமான கட்டம். இதை என்னால் எப்படி காட்சியாக்க முடியும்? இங்கு தான் ஆட்டின் மேல் கை வைத்தாலே, சென்சாரில் கேட்பார்களே!. பின்பு, இந்தக் காட்சியை எப்படி என்னால் திரையில் காட்ட முடியும்.?
இப்படி நிறைய படங்களில் நடந்திருக்கிறது. பாதித்த மிகச்சிறந்த விஷயங்களைக் கூட படங்களில் கொண்டுவர முடியாமலேயே போய்விடுகிறது.
இயக்குனராக, ஒளிப்பதிவாளராக அதிகம் அடையாளங்காணப்படுகிற நீங்கள், ஏன் ஒரு
எழுத்தாளராக அதிகம் அறியப்படவில்லை?
நான் ஒரு திரைப்படக் கலைஞனாகவும், எழுத்தாளராகவும் இருக்கிற காரணத்தினால், ஏன் என் எழுத்தைப் பேசவேண்டும்? என நினைக்கிறார்கள். ஆனால், அவ்வளவு சிறந்த விஷயங்களை ’ஒன்பது ரூபாய் நோட்டு’ நாவலில் எழுதி வைத்திருக்கிறேன். என்னுடைய ’பெருவழியில் ஒரு கூத்து மேடை’,
அதை அப்படியே திரைப்படமாக
எடுக்கலாம்.
பசு, இசைக்காத
இசைத்தட்டு
இதையெல்லாம் படமாக எடுத்துக்கொண்டே இருக்கலாம். அவ்வளவு முக்கியமான கதைகள் என்னிடமே இருக்கிறது. அதை வேறு ஒரு நபரும், திரைப்படங்களாக எடுக்கலாம். என் கதையை நான் மட்டுமே எடுக்கவேண்டும் என்பதில்லை.
மற்றநாடுகளிலெல்லாம், எழுத்தாளர்களும், இயக்குநர்களும் இணைந்து நல்ல படைப்புகளைக் கொடுக்கிறார்கள். தமிழ்நாட்டில் அதுபோன்ற ஒரு வரலாறு இல்லை. எழுத்தாளர்கள் சினிமாவில் வேலை செய்தாலும், கலையாக அவர்கள் படைப்புகள் சிறந்துவிளங்க முடியாமல் போய்விடுகிறது. எழுத்தாளர்கள் சினிமாவில் வேலைசெய்வதற்கு போதிய பயிற்சி இல்லை என்று நினைக்கிறீர்களா?
அதுதான் உண்மை. இங்கு பிரச்னை என்னவென்றால், எழுத்தாளர்களுக்கு சினிமா
பற்றி தெரிய வாய்ப்பே கிடையாது. ஒரு இடத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டு பத்திரிக்கைகளில் விமர்சனங்கள் வேண்டுமானால் எழுதலாம். அதைக் கடந்து ஒரு படம் எடுத்துப்பாருங்களேன், அப்போதுதான் தெரியும். நான் அவர்களுக்கு கேமரா என எல்லா உதவிகளையும் செய்துதருகிறேன், ஆனால், அவர்களால் ஒரு காட்சியை எடுத்துவிட முடியாது. அப்படியிருக்க, அவர்கள் எழுத்து என்கிற இடத்திலிருந்து புரிகிற தர்க்கம் இருக்கிறதே!. ஆனால், நம் கதை இப்படித்தான் வரும், அதற்கு நாம் ஒத்துழைக்கணும் என்ற புரிதல் அவர்களிடம் இருந்தால் சிறந்த படைப்புகள் சாத்தியமாகும்.
குறைந்த பட்சம் ஒரு மூன்றாந்தர
நாவல்கள் என்று சொல்கிறோமே, அந்நாவல்களாவது வெளிநாடுகளில் படமாகிறது. அவர்கள் எதைத்தொட்டாலும், பின்னால் ஒரு இலக்கியப் பின்புலம் இருக்கிறது. ஆனால், தமிழில் அதுபோன்று இல்லாததற்கான காரணமே, இந்த
இயக்குநர்களுக்கு
இலக்கியம் பற்றிய அடிப்படை புரிதல் இல்லாதது. அதற்கான பயிற்சி இல்லாதது. அதேபோல எழுத்தாளர்கள் ’என் எழுத்தையெல்லாம் எவனும் படமே எடுக்கமுடியாது’, என்று நினைப்பது.
அவர்கள் ஒரு கதையை படமாக்கக் கொடுத்துவிட்டால், நாஞ்சில் நாடன் கொடுத்ததுபோல கதையைக் கொடுத்துவிட்டால், அடுத்து அவர்கள் ஒதுங்கி நிற்பதுதான் சரியானது. நாஞ்சில் நாடனுக்கு ’சொல்ல
மறந்த கதை’ மிகவும் பிடித்திருந்தது, அதுதான் எனக்கு பெரிய மகிழ்ச்சியைத் தந்தது. அந்நாவல் போலவே படமும் வரவேண்டுமென்று நாஞ்சில் நாடனே அப்படத்தை இயக்கினாலும் அது நடக்காது. இலக்கியம் என்பது வேறு, திரைப்படம் என்பது வேறு. அப்படி ஒரு எழுத்தாளனின் மனநிலையை சிதைக்காமல் படமெடுப்பதும் இயக்குனருக்கு முக்கியம்.
எனக்கும் ஒரு ஆசை. இங்கிருக்கிற எழுத்தாளர்களும், திரைப்பட இயக்குநர்களும் சேர்ந்து ஒரு படைப்பை உருவாக்கும்பொழுது, மிகச்சிறந்த படைப்புகள் நமக்குக் கிடைக்கும். இது எதிர்காலத்தில் கனியும். ஏனெனில் இப்போது நவீன இலக்கியப் புரிதல்களோடு நிறைய இளைஞர்கள் உள்ளே வருகிறார்கள்.
தமிழில் எழுத்தாளர்களின் மனக்குறையாக, சிலவற்றைச் சொல்லலாம். அதன்படி என் கதையிலிருந்து இந்தக் காட்சியை எடுத்துப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள். என் கதையைப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள், அதற்கான பணத்தைத் தரவில்லை, என்ற செய்திகள் அடிக்கடி கேள்விப்படலாம். ஒரு தயாரிப்பாளராகவும் செயல்படுகிற நீங்கள் இவற்றை எப்படி அணுகுகிறீர்கள்?
மற்றவர்களைப் பற்றித் தெரியவில்லை. ஆனால், நாஞ்சில் நாடனுக்கு, அவர் எதிர்பாராதபடிக்கு தன்னிறைவாக கொடுத்திருக்கிறேன். அதேபோல எல்லோரும் செய்வார்களா என்பது தெரியாது. ஆனால், நீ நஷ்டப்பட்டாலும், எழுத்தாளர்களுக்கு, அவர்களுக்குரிய பொருளை கொடுத்தாக
வேண்டும். கதையிலிருந்து ஒரு விஷயத்தால் கவர்ந்து, உள்வாங்கி ஒரு படைப்பை எடுப்பதென்பது வேறு. ஆனால், திருடினாலும் எழுத்தாளருக்குரிய பங்களிப்பைச் செய்யவேண்டும்.
அடுத்தது, தயாரிப்பாளருக்கு இதுபற்றியெல்லாம் என்னவென்றே தெரியாது. இயக்குநர்கள் தான் எழுத்தாளர்களுக்கு, தயாரிப்பாளர்களிடம் எடுத்துச்சொல்லி பணம் வாங்கித்தரவேண்டும். தயாரிப்பாளர்களும் எழுத்தாளர்களுக்கு பணம் கொடுக்கக்கூடாது என்று நினைப்பதில்லை. அதை முறைப்படி இயக்குநர் செய்வதுதான் நல்லது.
இலக்கியம் எழுதுகிற எழுத்தாளர்கள் மேல்மட்டத்தில் இருப்பதுபோலவும், சினிமா எடுப்பவர்கள் அவர்களை விடக் கீழே இருப்பதுபோலவும், ஒரு பார்வை இருக்கிறது. சினிமாக்காரர்களே தங்கள் நிகழ்ச்சிக்கு இலக்கியவாதிகள் வந்தால் தங்களுக்கு ஒரு கெளரவம் கிடைத்ததாக நினைக்கிறார்கள். படைப்பு சார்ந்து இல்லாமல், தனக்கான மரியாதைக்காக, இயக்குநர்கள் கூட எழுத்தாளர்களை அருகில் வைத்துக்கொண்டு வேலை செய்வது போன்ற போக்கு ஆரோக்கியமானதாக இருக்கிறதா?
மிகத் தவறானதுதான். இலக்கியம் என்பது அவரவர்களுக்குப் பிடித்த கதைகளை எழுதி வைப்பதல்ல. ஒரு காலத்தினுடைய வரலாறு, நிகழ்காலம், நிகழ்கால வரலாறு, கடந்தகால வரலாறு, பின்பு மக்களின் மனநிலை, சமூகத்தின் பிரச்னைகள், எதிர்காலச் சிக்கல்கள் என எல்லாவற்றையும் உள்ளடக்கியதுதான் இலக்கியம். இதைக் கடந்தா ஒரு திரைப்படம் செய்யப்போகிறீர்கள்? அப்படியெனில் அதைப் படித்துத்தானே ஆகவேண்டும். ஆனால், எனக்கு என்ன
தெரியுமோ, அதை வைத்துமட்டும் படமெடுக்கிறேன் என்பதில்தான் பிரச்னை. அதேநேரத்தில் அவர்களுக்குள்ளும் ஒரு ஆசை இருக்கிறது. இந்த எழுத்தாளர்களை வைத்துக்கொண்டு இந்தக் கதையை எடுக்கலாம், என்று நினைத்தால் அந்த எழுத்தாளர்கள் சொல்கிற கதைதான் திரைப்படமாக வரும்.
திரைப்படக் கல்லூரியில் நான் படித்ததால் தெரிந்துகொண்டது என்னவென்றால், எனக்குத் தெரிந்து அங்குள்ளது போன்ற புத்தகங்கள் எங்குமே கிடையாது. கொல்கத்தா, மும்பை, டெல்லி போன்ற இடங்களிலும் பார்த்திருக்கிறேன். அவற்றையெல்லாம் விட மிகச்சிறந்த நூல்கள் எல்லாம் சென்னைத் திரைப்படக் கல்லூரியில்தான் இருக்கின்றன. நான் அவற்றை படித்தேன். அதனால், அது எனக்குப் புரிந்துவிட்டது. மற்றவர்களுக்குப் புரியவில்லை. என் கூட இருந்தவர்களையே அந்நிலைக்கு கொண்டுவர முடியவில்லையே!. இந்த வேறுபாட்டைத் தீர்க்கவேண்டுமெனில், வேறு வழியே கிடையாது, இங்கு எல்லோருக்குமே அடிப்படை இலக்கியப் புரிதல் வேண்டும். அது இல்லாமல் எதுவும் சாத்தியமே கிடையாது.
